تو را به جای تمام کسانی که نشناختم دوست می دارم
تو را به جای همه روزهایی که نمی زیستم دوست می دارم
برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود و برای خاطر نخستین گناه
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نمی دارم دوست می دارم
سپیده که سر بزند
در این بیشه زار خزان زده شاید گلی بروید شبیه آنچه در بهار بوییدیم
پس به نام زندگی هرگز نگو هرگز
.......................................................!
تو که بی صبرانه می گویی ...
منم ؛ .......!
دوباره بوی ماه مهر ...
دوباره بوی همشاگردی سلام ...
دوباره باز باران با ترانه ...
دوباره مداد و پاک کن ...
دوباره کوله پشتی های پر از بی آذوقگی ...
دوباره نمره های قرمز ذوق زدگی ...
دوباره پاسخ نامه های پر و خالی از گرافیت ...
دوباره انتخاب واحدهای ناپلئونی ...
آخ که چه بوی خوشی می آید ؛ بگذار همه اش تکرار تکرار شود ، بگذار دوباره ها دوباره بیایند ، چه باک برمان ؛که باز هم مهر خواهد آمد چه باشیم چه نباشیم خدا هست ، بهار هم هست تا پائیز هست .
مهر است و محبت همه باقی ...
خدایا !!! تا نا کجا فصل های پر مهر دوستت دارم .
خدایا ؛مهربان ترین ؛سرانجام من مهر بانو را ،پر مهر تر از آرزوهای مهر بگردان!
*****************
و دیروز ............
جوانی را شنیدم که از سر بی التفاتی خویش می گریست ! که چرا مادر خود را من خود نفهمیدم ...
و مادری را شنیدم که از سر لطافت صاحب و مالکی سخن می گفت تا نگاه دارد تازه آمده ای را که یارای ماندن ندارد . او نه تنها اشک بارانی روزه داری ام را باراند که خود سیلاب روزه داری و مهربانی بود .
جوان از ندیدن مادری که سه سال راهش نداده بود شکوه می کرد و اشک می ریخت و راستی که گریه ی مرد دیدن ندارد و حالا من بگویم که شنیدن هم ندارد .
دعایشان کنید همان طور که نشانی ،مناجات مادر و فرزند را با خدا تا سحر خواند . و دوستی چه مهربانانه دوستی کرد .
ای کاش تو هم شنیده بودی ؛می دانم حرف دل تو را زدند .
وقتی شکیبایی زنده یاد می خواند :
* می دانم حالا سال هاست ؛ که دیگر هیچ نامه ای به مقصد نمی رسد *
یاد من و تو می افتم ؛ که سال ها بعد حتی همین هیچ نامه را هم در لغت نامه هایمان نداریم . خوب می دانیم تقصیر هیچ ستاره ی دنباله دار نیست ؛ نه او که سالیان سال دنباله اش به زمین رسیده است و نه این که همین دیروز بود که دنباله اش را برایش طلایی نقاشی کردند .
یادم هست به جای آن همه روزها که ستاره نداشتیم شب را انتظار می کشیدیم و تا آمدنش هزار نقشه را برملا می کردیم .
رسم بازی را یادمان نداده بودند که وقت آمدن تنها یک دنباله دار ، تمام خودم را از یاد بردم تا به جای تو که نیامده بودی آرزو کنم .اما تو چه آرزو کرده بودی که من ندانسته ، نخواسته این طور آرزویت شدم .
دیدی حتی آرزوی تو هم به مقصد نرسید چه رسد به نامه ای که نوشته می شود ،خوانده می شود و ثانیه ها بعد پاره پاره می شود و تو تکه تکه ی شکسته شده ی قاب یادگاریی که از تنها ستاره دنباله دارت را داشتی ، می بینی که حتی شیشه خورده هایش را نمی توان جمع کرد .
نکن ؛دست نزن ، دیگر طاقت گریه هایت را ندارم حتی تمام چسب زخم هایمان تمام شده .
می گویند : بقالی سر کوچه هم دیگر از دستمان خسته شده ؛
حتی تمام داروخانه های شهر .
بریدی آخر .........
گفتم : نکن ؛دست نزن . مگر نشنیدی ؟!!!!!!!!
گفتم که دیگر نمی توان درشترین تکه هایش را هم جمع کرد .
برو شاید بتوانی از نو قاب بگیری البته نه در اتاق من بلکه اتاقی در جایی دیگر .
***************
