بانوی ادیب

خدایا؛
و اگر دیر به پا بوس قاموس رویای مهربانی دوست داشتنی ترین بندگانت آمده ام دلیلی جز صبوری نیست؛ صبوری لحظه هایی که چون عبور باد از کفم رفته اند، صبوری تبسم هایی که برق آسا از کنارم غمگین گذشتند، صبوری بودنم در کنار نبودنم...

گرچه دیر دیر...
                     ولی!!!
                                              صبور باش
که زود زود از میانتان، به عمق نبودن و ندین ستاره سهیل...!

                                                                                    سفر به کهکشان دور...!!!

                        رب من؛ بی نیاز من؛ باز هم صبور توأم...

400)width=400;">

اگر یار بهاریم، پس چه نیکوست که به یادش  هم باشیم!!!
می دانید به یاد چه می افتم؟!!!
...
شما چه و که؟!!!
بد نیست شما هم کسی یا چیزی را به یاد بیاوری...

به آواز باران که گوش می سپارم ، باورم می شود نوازش دستانی را که هنوز هم بعد از این همه نافرمانی بیادم ترانه می سراید . باورم می شود گرمی نگاهی را که هنوزم هم چون همیشه به دل و جانم زندگی می بخشد . باورم می شود احساس قلبی را که جاهلانه روزی از روی سادگی نادیده گرفتم ؛ و امروز تنها قلب با محبت اوست که از صمیم قلب برایم می تپد .
آری...

 باورم می شود که باید انسان بود ، باید زیست در کنار نزدیک ترین زیبایی هایش ؛ باید بود و قربه الی الله سجده هایش را به شکرانه تمامی سازهای شادمان و غم انگیزش، بیاد روزهای بی بارانی !!! به ربنای ناز و نیاز ایستاد .
بیا باز هم باورمان شود حتی اگر باران نبارید و حتی اگر سیلی در کار نبود !!!! بیا یادگار خوبی باشیم برای سال های خشکسالی !!!

خدایا باز هم یاد توست که نجاتم می دهد . نمی دانم اگر یادت نبود چگونه یادم یاری این همه یادگاری را می داد !!!!!!!


  باورت دارم...
            
             تنها و تنها تو را باور دارم!...

 آسمان هم خیلی وقته که از این زمین خدا قهر کرده....آخرین بار که ابری در آسمان دیده شده و آسمان نم نمک گریسته بود مدت ها پیش بود.

گفتم : بازی بدون گل هم بی جاذبه است .
گفت : زندگی بی گل ، از آن بی جاذبه تر است .
گفتم : گل زندگی به چیست ؟
گفت : عمر ما یک میدان مسابقه است . فرصت هایی که ما پیدا می کنیم ، هر کدام مثل یک پاس است از بی عرضگی ماست اگر نتوانیم گل بزنیم !
گفتم : پس با این حساب ، ما کلی پاس خراب کرده ایم و نتوانستیم گلی بزنیم . حیف از آن همه پاس های قشنگ و فرصت های طلایی !
گفت : درست است ،هدر دادن عمر،بدتر از خراب کردن پاس است . به ما خیلی پاس می دهند ، ولی ما آبشار زن  خوبی نیستیم و پاس ها را خراب می کنیم .هدر دادن هر نعمت ،خراب کردن یک پاس است .

         بگذشت زمان دست به کاری نزدی                            بر گردن لحظه ها مهاری نزدی
          صد توپ زدی  تمام  را کردی  اوت                             صد پاس  گرفته ، آبشار  نزدی
گفتم : رفتی تو والیبال !...
گفت : بازی است دیگر ، چه فرقی می کند ؟
آن جا گل می زنند ،این جا آبشار ...عمده خراب کردن پاس هاست که داریم !
گفتم : دنیا ،واقعا بازیچه است .
گفت : ولی زندگی ،بازی نیست!... اگر هم بازی باشد یک بازی جدی است !

به نام خدای یا مقلب القلوب والابصار
       چه زود نزدیک شد رفتنت و امروز آمدنت، بهارا تو را می گویم؛ تو را که سبزینگی طبیعت از لطافت توست. تو را که معنای یقینی و حیات. می شود رد پای صبوری خدا را با حضور سبزت نظاره شد.شاید این روزها حضورت بیشتر به چشمان منتظرمان بیاید. انگار سالهاست که تو را به تماشا نشسته ایم و بعید هم نیست در این همه هیاهوی غریب و جست وخیزهای پر و پوچ، اگر که هوای تو را بهانه کنیم.
       ما را چه می شود اگر آمدنت دغدغه تمام مشغله های کاذب این شهر شلوغ را در این بی تابی محض، فقط به یک لی لی کودکانه شادی آفرین ختم کند و وقتی به خطوط نحیف و پر پیچ و خمش می رسیم مجال اندیشیدن داشته باشیم تا مبادا با هر لحظه که نادیده اندیشیده ایم قدم هایمان گمراهمان کند و با نا خوانده ترین فریاد گام هایمان، سکوت را ببازیم.
      ما اهل همین چند خانه ایم؛ اهل همین حوالی خطوط زیبا و اما اسرارآمیز، ما از تبار حرف های شنیده و ناشنیده ایم. آمده ایم به استقبالت با گام های محکم و پاهایی بی رمق. آمده ایم تا نفس حبس کنیم و با روزه یا مدبر اللیل و النهار افطار کنیم. ما مدتی ست در طواف کعبه انتظارت دل می گردانیم. سیصد وشصت و سه روز مستمر تو را صدا زده ایم و تو بر نهایت دل خوشی یمان واقفی.
آشیانه های امیدمان را بر دامنه مهربانی رویش سبزینه هایت در مشرق ترین جوانه ها به رنگ عطر یاس از سر ذوق بنا نهاده ایم تا باز هم تو محول الحول و الاحوال باشی که مارا جز خواندن حدیث عشقت دیگر نوایی و دعایی نیست. ما همگی به طلوع سحرگاه نیایشت میهمانیم تا سجاده بهار را بهانه اجابت آمدنت کنیم.
       هزاران چشم سالهاست که به انتظارت امن یجیب لب هایشان را با وصال تو قنوت گرفته اند. بگذار با تلاوت نامت بهار را هویدا کنیم و حول حالنا الا احسن الحال روز جمعه را با تمام شاخه های سبز انتظار آخرین و اولین، امید ندبه هایمان کنیم.


                                                                       ********  

مطمئنا سال نو، پر از  سو سوی ستاره هایی ست که آینده را نوید میدهند. چون ستاره باشیم پایدار در سقف آسمان هم در روشن ترین ها و  هم در تاریک ترین، ترین ها...
          
                        عید بر همگی خوش یمن و مبارک باد