سفارش تبلیغ
صبا ویژن

بانوی ادیب

نظر


                                            دوباره بوی ماه مهر ...
                                               دوباره بوی همشاگردی سلام ...

                                                             دوباره باز باران با ترانه ...
                                                                              دوباره مداد و پاک کن ...
                                          دوباره کوله پشتی های پر از بی آذوقگی  ...
                                  دوباره نمره های قرمز ذوق زدگی ...
                  دوباره پاسخ نامه های پر و خالی از گرافیت ...
            دوباره انتخاب واحدهای ناپلئونی ...

آخ که چه بوی خوشی می آید ؛ بگذار همه اش تکرار تکرار شود ، بگذار دوباره ها دوباره بیایند ، چه باک برمان ؛که باز هم مهر خواهد آمد چه باشیم چه نباشیم خدا هست ، بهار هم هست تا پائیز هست .

مهر است و محبت همه باقی ...
خدایا !!! تا نا کجا فصل های پر مهر دوستت دارم .
خدایا ؛مهربان ترین ؛سرانجام من مهر بانو را ،پر مهر تر از آرزوهای مهر بگردان!


                                                     *****************          


          



 

و دیروز ............
  جوانی را شنیدم که از سر بی التفاتی خویش می گریست ! که چرا مادر خود را من خود نفهمیدم ...

و  مادری را  شنیدم که از سر لطافت صاحب و مالکی سخن می گفت تا نگاه دارد تازه آمده ای را که یارای ماندن ندارد . او نه تنها اشک بارانی روزه داری ام را باراند که خود سیلاب روزه داری و مهربانی بود .

  جوان از ندیدن مادری که سه سال راهش نداده بود شکوه می کرد و اشک می ریخت و راستی که گریه ی مرد دیدن ندارد و حالا من بگویم که شنیدن هم ندارد .
  
  دعایشان کنید همان طور که نشانی ،مناجات مادر و فرزند را با خدا تا سحر خواند . و دوستی چه مهربانانه دوستی کرد .

         

     ای کاش تو هم شنیده بودی ؛می دانم حرف دل تو را زدند .


نظر



          وقتی شکیبایی زنده یاد می خواند :
                                            * می دانم حالا سال هاست ؛ که دیگر هیچ نامه ای به مقصد نمی رسد *

  یاد من و تو می افتم ؛ که سال ها بعد حتی همین هیچ نامه را هم در لغت نامه هایمان نداریم . خوب می دانیم تقصیر هیچ ستاره ی دنباله دار نیست ؛ نه او که سالیان سال دنباله اش به زمین رسیده است و نه این که همین دیروز بود که دنباله اش را برایش طلایی نقاشی کردند .

 یادم هست به جای آن همه روزها که ستاره نداشتیم شب را انتظار می کشیدیم و تا آمدنش هزار نقشه را برملا می کردیم .
‏‏‏‏‏‏‏رسم بازی را یادمان نداده بودند که وقت آمدن تنها یک دنباله دار ، تمام خودم را از یاد بردم تا به جای تو که نیامده بودی آرزو کنم .اما تو چه آرزو کرده بودی که من ندانسته ، نخواسته این طور آرزویت شدم .

    دیدی حتی آرزوی تو هم به مقصد نرسید چه رسد به نامه ای که نوشته می شود ،خوانده می شود و ثانیه ها بعد پاره پاره می شود و تو تکه تکه ی شکسته شده ی قاب یادگاریی که از تنها ستاره دنباله دارت را داشتی ، می بینی که حتی شیشه خورده هایش را نمی توان جمع کرد .
       

   نکن ؛دست نزن ، دیگر طاقت گریه هایت را ندارم حتی تمام چسب زخم هایمان تمام شده .
               می گویند : بقالی سر کوچه هم دیگر از دستمان خسته شده ؛

                                                       حتی تمام داروخانه های شهر .

     بریدی آخر .........

            گفتم : نکن ؛دست نزن . مگر نشنیدی ؟!!!!!!!!
           گفتم که دیگر نمی توان درشترین تکه هایش را هم جمع کرد .


     برو شاید بتوانی از نو قاب بگیری البته نه در اتاق من بلکه اتاقی در جایی دیگر .
   



                                                           ***************


* می بخشم باشد که مرا ببخشایی *

    * گذشت میکنم شاید که از من بگذری *

        * دوستت دارم به امید اینکه دوستم بداری *

                 *عبادتت  میکنم  باشد که  مرا  یاد  کنی *

     
          ولی تاجرانه پرسدیدنت را دوست ندارم !


     پس اگر .........

               نبخشاییم ، از من نگذری ، دوستم نداری و یادم نکنی ...

   بر من ملالی نیست ؛ باکی هم نیست ؛ چرا که تو هنوزم 

                                                                                   تنها معبودم
    خواهی بود .